Przypowieść o chwaście (Mt 13, 24-30) Wyjaśnienie przypowieści o chwaście (Mt 13, 36-43) W książce „Pamięć i tożsamość” Jan Paweł II porusza m.in. temat ścierania się dobra ze złem podczas przemian dziejowych i ideowych na przełomie naszych tysiącleci. W pierwszym rozdziale „Mysterium iniquitatis: Koegzystencja dobra i zła” wyjaśnia znaczenie przypowieści o pszenicy i kąkolu (Mt 13, 24-30). Możemy w nim przeczytać: „Zło jest zawsze brakiem jakiegoś dobra, które w danym bycie powinno się znajdować, jest [jego] niedostatkiem. Nigdy nie jest jednak całkowitą nieobecnością dobra. W jaki sposób zło wyrasta i rozwija się na zdrowym podłożu dobra, stanowi poniekąd tajemnicę. Tajemnicą jest również owo dobro, którego zło nie potrafiło zniszczyć, które się krzewi niejako wbrew złu, i to na tej samej glebie. Przypomina się ewangeliczna przypowieść o pszenicy i kąkolu (Mt 13, 24-30). Kiedy słudzy pytają gospodarza: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go [kąkol]?”, on odpowiada w sposób bardzo znamienny: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza” (Mt 13,29-30). W tym przypadku wspomnienie żniwa odnosi się do ostatniej fazy historii, do eschatologii. [sądu ostatecznego, gdzie dusza odbiera nagrodę lub karę]. Można powiedzieć, że ta przypowieść jest kluczem do rozumienia całych dziejów człowieka. W różnych epokach i w różnym znaczeniu „pszenica” rośnie razem z „kąkolem”, a „kąkol” razem z „pszenicą”. Dzieje ludzkości są widownią koegzystencji dobra i zła. Znaczy to, że zło istnieje obok dobra; ale znaczy także, że dobro trwa obok zła, rośnie niejako na tym samym podłożu ludzkiej natury. Natura bowiem nie została zniszczona, nie stała się całkowicie zła, pomimo grzechu pierworodnego. Zachowała zdolność do dobra i to potwierdza się w różnych epokach dziejów.”(str. 11-12)